Vanaf kleins af aan was ik al erg onrustig, opstandig, lastig en met regelmaat onhandelbaar. Mijn familie en later klasgenoten, leraren en onbewust ikzelf hadden hier vaak enorm veel last van. Mijn resultaten op school waren altijd erg goed en ik was creatief, maar een oproerkraaier. Hierdoor werd al op jonge leeftijd de hele mallemolen van allerlei onderzoeken in gang gezet. Ik glipte echter toch altijd overal tussendoor.
Burn-out
Totdat ik als twintiger tijdens de kunstacademie twee keer een burn-out kreeg en er ADD bij me geconstateerd werd. Hiervoor werd medicatie voorgeschreven, maar dit was van korte duur. Dit was niet de oplossing en maakte het uiteindelijk eerder slechter dan beter.
Tegen al mijn hoop en verwachtingen in moest ik stoppen met de kunstacademie en kwam in een Wajong-uitkering terecht. Na enige tijd gedesillusioneerd thuis zitten ben ik uiteindelijk postbezorger geworden om maar niet stil te zitten. De gedachte van professioneel creatief zijn had ik ver achter me gelaten.
Wat naar mijn verwachting even zou duren was in praktijk het begin van een jarenlange zoektocht naar zelfinzicht. Het zoeken naar het voor mij juiste doel om te volgen en vooral periodes van stuurloosheid.
De grote passie voor muziek (maken) en creativiteit was er altijd al. Ik hield echter iets te erg van de bijkomende feestjes en de daarbij horende geneugten des levens. Creatief was ik het liefst ’s nachts illegaal op straat. Deze opstandige levensstijl was avontuurlijk en ik had het nooit willen missen. Er zijn hierdoor een hoop toffe mensen en mooie en vreemde ervaringen op mijn pad gekomen. Maar ook narigheid, chaos en in retrospectief vooral ook een hoop slaaptekort en katers. Die het op dat moment waard waren, maar wel tot stagnatie leidden. Dit was weinig constructief en hierdoor kwam mijn potentieel niet of nauwelijks tot vruchtbaarheid.
Dit begon mij in combinatie met het post bezorgen mij steeds meer te ergeren. Hierdoor ging ik steeds harder zoeken, maar ik kwam niet tot concrete oplossingen.
Het re-integratie-traject
Totdat ik op het juiste moment de juiste arbeidsdeskundige bij het UWV trof. Zij wees mij erop dat er een mogelijkheid voor een reïntegratietraject met daarbij een Davis-programma was. Wat ze me vertelde intrigeerde me meteen en dus ben ik erover gaan lezen. Hiervan werd ik niet heel veel wijzer en bleef achter met meer vragen dan antwoorden, maar wel interesse en nieuwsgierigheid.
Dus ben ik het traject gaan volgen. Ook in de praktijk riep het in eerste instantie meer vragen en zelfs misschien wat afkeer op. Kleien en oefeningen over klokkijken kwam op mij een beetje onzinnig, onnodig en kinderlijk over. Toch veranderde er in korte tijd iets in me, wat toen nog niet aan te wijzen was. Daarom ben ik er nieuwsgierig en met een open blik ingegaan.
Tijdens het programma kreeg ik steeds meer een gevoel van oriëntatie en hierdoor steeds meer focus. Daardoor kwam ook mijn gedrevenheid die er altijd was, maar lang in zwakke vorm, geleidelijk aan steeds meer terug. Ik leerde mijn beelddenken steeds beter te begrijpen en constructief in te zetten. Uiteindelijk werd het steeds gemakkelijker om te visualiseren waar ik heen wilde en hoe ik dit aan moest pakken.
De behoefte om spijkers met koppen te slaan werd steeds groter. Daarnaast ontstond op natuurlijke wijze steeds meer de drang om oude destructieve patronen achter me te laten. Uiteraard wel met enige terugval en soms tegenzin vanuit angst voor het onbekende. Hierbij waren soms enige aansporing, een stuk achter de deur, zetje in de rug en de juiste handvatten van mijn coach nodig.
Grote veranderingen
Halverwege het traject werd mijn vader ernstig ziek en overleed uiteindelijk binnen vrij korte tijd. We hadden een erg hechte band en dit was een zware klap die tot een grote terugval had kunnen leiden. Als dit voor het programma was gebeurd was dit waarschijnlijk ook het geval geweest. Dit gebeurde echter niet. Ondanks, of misschien wel juist dankzij de heftige ervaring werden mijn drive en doorzettingsvermogen om door te pakken nog groter.
Mijn kijk op de wereld en het leven veranderden steeds meer. Waar ik eerst een beetje teruggetrokken en in mezelf gekeerd was en de buitenwereld als enigszins onbegrijpelijk en vijandig had ervaren, werd ik steeds opener en socialer. Hierdoor kwamen steeds meer goede mensen en dingen op mijn pad. Ook werd mijn gedrevenheid en vertrouwen in de wereld en mezelf steeds groter.
Net voor het einde van het traject vond ik door een ongebruikelijke zoekterm te gebruiken een opleiding die me erg aansprak. Uiteindelijk na heel veel loze zoekpogingen, brieven en sollicitaties waarbij de coach me er soms doorheen hebben moeten slepen om door te gaan, was ook dit me toch nog gelukt.
Een passende èn leuke baan
Dit was de opleiding die kon leiden tot de baan waar ik al lang naar op zoek was. Eerder was de kans er niet of zag ik hem niet, omdat ik hem waarschijnlijk toch vergooid had. Maar nu greep ik hem met beide handen aan. Al vrij snel kreeg ik een stage op een ideale plek. Die leverde me uiteindelijk direct na mijn opleiding de ideale vaste baan op. Deze baan is ook nog eens perfect te combineren met mijn steeds serieuzer geworden creatieve en muzikale hobby’s. Dus uiteindelijk valt alles grotendeels op zijn plek.
Na jarenlang van faal-ervaringen, vallen en opstaan met vooral veel vallen en soms blijven liggen zijn er nu mede dankzij de Davis-methode in korte tijd vele succeservaringen ontstaan. Hierdoor durf ik steeds vaker een sprong in het diepe of vlucht naar voren te nemen. Daarna beland ik meestal gewoon weer met beide benen op de grond. Of sta na het vallen snel weer op.
Nicky, 34 jaar (2018)
Nicky is na veel struggelingen op een mooie plek terecht gekomen. Wil je ook zo’n ervaring op doen, kijk dan op de pagina van het ADD-programma, of neem direct contact op.
